"Góry aż do nieba i zieleni krzyk..."

Zawsze byłam typowym, wakacyjnym leniwcem. Morze, plaża, drinki z palemką i dostawą prosto na leżaczek. Góry? Fu! Tylko niezrównoważeni masochiści jeżdżą odpoczywać w góry. Chodzić? To jakaś kpina. Ja w swoje ciężko zapracowane wolne na pewno nie będę chodzić. I to POD GÓRĘ. Po moim trupie!

No i padłam trupem. Kilkakrotnie. Z zachwytu, ze zmęczenia, z pragnienia, a potem znowu z zachwytu. I na zmianę! Nie że teraz. Już parę lat temu padłam. W pewne wakacje poszliśmy na kompromis i połowę spędziliśmy w Bieszczadach, a połowę na Sycylii... zgadnijcie dokąd ciągle wracamy? ;)

Jak ja kocham te Bieszczady! Aż nie sposób to opisać. Góry, ciszę, naturę, brak ludzi, brak pośpiechu... życie tam płynie całkiem inaczej. Ludzie są jakby bardziej serdeczni, żyją według naturalnego cyklu przyrody. Wszystko jest inne, wszystko lepiej smakuje i wygląda. 

"Lubię wracać tam gdzie byłem już..." jak śpiewał Zbyszek Wodecki. Kiedyś się trochę podśmiewałam z tych co to jeżdżą w jedno i to samo miejsce wiele lat. A teraz proszę. I czasem ktoś zapyta: a wam to się tam nie nudzi tak? Nie chcecie może do Zakopanego? Albo chociaż do Karpacza?

Nie. Nie chcemy do Zakopanego. Do Karpacza też nie chcemy.

Bieszczady to dla mnie odwyk. Od makijażu, od żakietów, jeansów, od telefonu i komputera, zegarka, chodzenia z torebką, od wstawania po 5 rano, od pociągów. Mogę wyglądać jak chce, chodzić gdzie chce i kiedy chce. 

Nie będę już więcej pisać. "Zabieszczadujcie razem z nami"!

Takie widoki z okna dachowego pod prysznicem :)

Co przywiozłam z wakacji? Coś, co niechcący zgubiłam, czyli jakieś 2 kilogramy. Sama się dziwię jak to możliwe skoro tyle łaziłam? Pod górę! Ale jak człowiek tyle łazi to może przecież sobie zjeść raz czy dwa ... czy codziennie "naleśnika giganta" z jagodami, śmietaną i miodem. Może? Może. I z grilla rzeczy też może, i pstrąga może, i placki po bieszczadzku również może. No, także tak....

Ale żarty żartami, a tak naprawdę to chyba udało mi się przywieźć trochę dystansu, spokoju, jakiejś wewnętrznej równowagi i poczucia, że wszystko jakoś się ułoży. Mój Kuba niczym prywatny mnich, przeprowadził mi serię wykładów o samoakceptacji, równowadze i tak zwanym "wdupiemaniu". Mam nadzieję, że konfrontacja z rzeczywistością w pracy nie zachwieje tego wszystkiego w kilka minut. Tak czy inaczej mam zamiar zacząć w końcu działać, zmieniać, akceptować i "wdupiemieć".

Trzymajcie kciuki! 

Magda

PS. Zapomniałabym dodać, że z morza, plaży i drinków z palemką nie rezygnuję tak na zawsze ;) 

PS2. Na koniec zgadywanka! Jaka roślina przeważa na poniższym zdjęciu? (nie o drzewa chodzi)