Trzydziestka sapie mi w plecy - czyli ja

Zawsze było tak, że nie mogłam się doczekać swoich urodzin. Spodziewałam się, że tego dnia z nieba posypie się dla mnie konfetti, przyjaciele wyskoczą zza kanapy, a wieczorem fajerwerki ułożą się w napis MAGDA. No dobra... mogę w sumie zrezygnować już z tego konfetti -za stara jestem. 

Dziś będzie trochę o mnie. O mnie, bo w tym tygodniu miałam urodziny. Kolejne przybliżające mnie do magicznej, okrągłej liczby. Fu! Powinnam właściwie przygotować coś super wnętrzarskiego, jako że nie było mnie tu dość długo, ale niestety chwilowo nasze mieszkanie ma mało wspólnego z wnętrzem. Chociaż sporo tu tak zwanych "wnętrzności" typu ciuchy, zawartość szuflad i innych pierdół można zobaczyć na wierzchu. 

Nie wiem jak przeżyłam ostatnie dwa tygodnie. Pracowałam po kilkanaście godzin dziennie, snułam się jak zombie z pociągu do domu i po przekroczeniu progu padałam na twarz. W pracy jadłam śniadanie na śniadanie, obiad i kolację, a do tego te 100 stopni w powietrzu. Ale już widzę światełko w tunelu!

W sobotę zrobiliśmy małe spotkanie w gronie przyjaciół, które na chwilę pozwoliło mi się oderwać myślami od pracy i dodało trochę pozytywnej energii (pomimo niezliczonych przekleństw pod adresem cholernej czekolady na cieście, która po kilku sekundach od wyjęcia z lodówki roztapiała się!!!). 

Była to moja pierwsza przygoda z piętrowym ciachem. Nie wyszło nawet tak źle, ale wszelkie prace zdecydowanie utrudniał mi upał. Na szczęście udało się bez świeczek i "sto lat" (podczas którego nigdy nie wiem co ze sobą zrobić... głupio tak stać jak kołek, głupio śpiewać, głupio nie śpiewać, gdzie się patrzeć i co z tymi rękami? - też tak macie??? ).

Ale za to w dniu swoich urodzin nauczyłam się końcu jak się robi trójwarstwowe latte! O takie!

 A teraz część posta dla tak zwanych chętnych. Nieobowiązkowa, a zdjęć już więcej nie będzie. Bo żarty żartami, ale jednak urodziny od jakiegoś czasu już nie są dla mnie taką radością. Sprawiają, że zaczynam się zastanawiać nad sobą. Nad tym co osiągnęłam, czego nie osiągnęłam, co zrobiłam źle, co dobrze, ale przede wszystkim chodzi o to, że ja nadal nie wiem czego tak naprawdę w tym życiu chcę. Myślę, myślę i ... dupcia. Nie wiem.

Nadal nie potrafię odpowiedzieć na pytania: dlaczego rzucam rzeczy gdzie popadnie, zamiast odkładać je na miejsce? Dlaczego skarpetka leży na stole, dlaczego nie schowałam żółtego sera do lodówki, co robi szklanka w łazience, nożyczki pod łóżkiem i pocztówka na krześle, dlaczego giną łyżeczki, dlaczego czytam 4 książki jednocześnie, jak zaparkować równolegle i w końcu najważniejsza sprawa: gdzie jest moja pęseta?! Odpowiedź jest jedna: nie wiem. 

Są też oczywiście różne pozytywy, coś tu czasem napiszę (a to sporo znaczy), umiem już powiedzieć co jest moim hobby, umiem zrobić zdjęcie w innym trybie niż auto. Umiem słuchać ludzi, umiem sprawić żeby się czuli potrzebni i docenieni, wiem jak obsłużyć maszynę do szycia, jak zrobić curry i jak nastawić timer w piekarniku.

Ot taka ja! Od czwartku starsza, ale niekoniecznie mądrzejsza.

Idę. Idę do Rossmana kupić krem na zmarszczki. 

Buziaki,
Magda